Greatness

کلمه‌ی «greatness» در زبان فارسی به معنای «بزرگی»، «عظمت» یا «شکوه» ترجمه می‌شود.

این واژه مفهومی عمیق و چندوجهی دارد که هم در زمینه‌های فردی و اخلاقی به کار می‌رود، هم در توصیف دستاوردها، قدرت، و شکوه انسانی یا تاریخی. Greatness نشان‌دهنده‌ی کیفیتی فراتر از معمول است — حالتی که در آن فرد، اندیشه، یا اثر، از مرزهای عادی فراتر می‌رود و به مرتبه‌ای والا از ارزش، احترام یا تأثیر می‌رسد.

در معنای فردی، greatness معمولاً به ویژگی‌های درونی انسان اشاره دارد؛ مانند شجاعت، فروتنی، صداقت، و توانایی الهام‌بخشی به دیگران. انسان «بزرگ» کسی است که نه فقط به خاطر قدرت یا ثروت، بلکه به سبب منش، درایت، و تأثیر مثبتش بر دیگران مورد ستایش قرار می‌گیرد. جمله‌ی معروف “True greatness lies in humility.” — «بزرگی واقعی در فروتنی است» — به‌خوبی این بُعد اخلاقی را نشان می‌دهد.

در حوزه‌ی تاریخی و فرهنگی، greatness اغلب برای توصیف چهره‌ها یا تمدن‌هایی به کار می‌رود که دستاوردهای ماندگار و تحول‌آفرین داشته‌اند. مثلاً گفته می‌شود “The greatness of ancient Rome still inspires modern civilization.” — «عظمت روم باستان هنوز الهام‌بخش تمدن مدرن است.» در این معنا، greatness به میراث فکری، فرهنگی و هنری اشاره دارد که زمان و مکان را پشت سر گذاشته است.

در زمینه‌ی هنری و علمی نیز، greatness نشانه‌ی نبوغ و خلاقیت است. آثار بزرگ ادبی یا علمی، آن‌هایی‌اند که با گذر زمان همچنان معنا و تأثیر خود را حفظ می‌کنند. Greatness در اینجا ترکیبی از استعداد، پشتکار، و عمق اندیشه است — چیزی که باعث می‌شود یک اثر یا ایده، از میان انبوه تولیدات بشری برجسته و جاودانه شود.

greatness مفهومی است که هم جنبه‌ی بیرونی دارد — مانند موفقیت، نفوذ یا قدرت — و هم جنبه‌ی درونی، یعنی رشد روحی و تعالی اخلاقی. این واژه یادآور این حقیقت است که بزرگی واقعی نه در غلبه بر دیگران، بلکه در غلبه بر خویشتن و خدمت به دیگران نهفته است. به تعبیر دیگر، عظمت واقعی از درون آغاز می‌شود و در جهان بازتاب می‌یابد.